കലാലയമുത്തശ്ശിതന്‍തിരു പടി-
വാതിലാദ്യമായ്‌ കടന്ന നിമിഷം
കുട്ടിത്തം മാറിയിന്നു ഞാന്‍
വലിയൊരാളായെന്നു തോന്നി
വരൂ മകനെയെന്നെന്നെ
വിദ്യാദേവത വിളിച്ചപോലെ
തെന്നല്‍ക്കരങ്ങള്‍ നീട്ടി
തായതന്നലിവോടെ മെല്ലെ
തന്നിലെക്കെന്നെ ചേര്‍ത്ത്
നെറുകില്‍ മുത്തമേകിയിന്ന്‍
ചന്ദനത്തണുപ്പറിഞ്ഞതെന്നില്‍
സാന്ത്വനക്കുളിരായ്‌പ്പരന്നു
വിശാലസുന്ദരമുറ്റത്തിങ്ക-
ലസാധ്യമലര്‍വനി; മണ്ണിനെ-
പ്പുല്‍കും പുല്‍ത്തിട്ടകള്‍ ചിട്ടയായ്‌
പച്ചയാം ചിരിയോടെ നിന്നു
ചുറ്റിടമൊരു ഗ്രാമസുകൃതിയുറക്കെ-
യോതിടുന്നു ;വിപിനചാരുത ചാരെ
അതില്‍ കിളികൂജനമധുരിമ
തളിര്‍ വായു മനസ്സിന് കുളിരേകി
ചൂളമരങ്ങള്‍ വിരിച്ച തണലില്‍
വാകച്ചില്ലകള്‍ പൊഴിച്ചു നിറങ്ങള്‍
ലതകളൊരായിരം മാല തീര്‍ത്തു
പൊന്നൂഞ്ഞാലുമൊരുക്കി നല്‍കി
ഒരു തൃണമായെങ്കിലുമെന്നും
ഞാന്‍ അവിടെ നില്‍ക്കാന്‍ കൊതിച്ചു
മന്ത്രമായക്ഷരജാലികയെ-
ന്നുള്‍ജാലകം തട്ടിത്തുറന്നു വന്നു
പൊടിപടലമകന്നു പോയ്‌
ധവളപ്രകാശധാര തെളിയും
അറിയുമിന്നു ഞാനതിയായൊരെന്‍
സൗഭാഗ്യതാരകം കത്തിജ്വലിച്ചതീ-
ത്തേജസ്സില്‍ ലയിച്ചതിനാലെ
ഒത്തിരിച്ചങ്ങാതിക്കൂട്ടങ്ങള്‍ തന്നു
ഊഷ്മളസ്നേഹമെന്തെന്നറിയിക്കുവാന്‍
കര്‍ത്തവ്യബോധമുറച്ചു മനസ്സില്‍
ഗുരുക്കന്മാരതിന് കാരണഭൂതര്‍
സന്തോഷനീര്‍ത്തുള്ളി തൂകി ഞാന്‍
നമോവാകമൊന്നു ചൊല്ലാന്‍ ;
വെള്ളിമുടി ചാര്‍ത്തി നിന്‍ ശിരസ്സ് ,
ചുക്കിച്ചുളിഞ്ഞ മുഖമെങ്കിലും
അമ്മേ നിനക്കില്ല കല്പാന്തകാലം
വാല്‍സല്യം നുകര്‍ന്ന് മടിത്തട്ടില്‍-
നിന്ന് വളര്‍ന്നേറ്റു പോകുമുണ്ണികള്‍,
പറക്കമുറ്റാന്‍ തുണയായിടുമവര്‍ക്ക്
നീ പകര്‍ന്നേകിയ പാഠങ്ങളെല്ലാം
