കവിത
നഷ്ടപ്പെടലെപ്പോഴും
നൊമ്പരപ്പറുദീസ കാട്ടിത്തരും ,
നിശ്ചയമായും നെഞ്ചിലെത്തീക്കനല്‍
പൊള്ളിക്കും ; മിഴികളെ !
കിനാവിന്‍റെ കുളിരും മണവും
മനസ്സറിഞ്ഞു തുടങ്ങിയതേയുള്ളൂ ,
പാവം;
വരണ്ട തടങ്ങളില്‍
പിടയുന്ന നീര്‍ക്കാക്ക പോലെ
ഇനിയെത്ര നാള്‍ പിടിച്ചു നില്‍ക്കും
സന്ധ്യയായാല്‍ പകലിനോടും
കോഴികൂകിയാല്‍ രജനിയോടും
പങ്കുവെയ്ക്കാനുള്ളത്
നഷ്ടബോധം മാത്രം ,
ഇരുളും വെളിച്ചവും പോലെ തന്നെ
മനുഷ്യന് തടുക്കാനാവാത്ത
നിരവധി കാര്യങ്ങളുണ്ട് ;
ഇഷ്ടങ്ങള്‍ പിടിതരാതെ
വഴുതി മാറുമെങ്കിലും
നഷ്ടങ്ങളെന്നും വലിയൊരിഷ്ടത്തോടെ
കെട്ടിപ്പിടിച്ച്
അമര്‍ത്തിഞെരിച്ചു കളയും .
ചങ്ക് പൊടിഞ്ഞാലും
അറവുമാടിനെപ്പോലെ നിശബ്ദനായിരിക്കുക ,
തികച്ചും നിശബ്ദന്‍!
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ
ഈ പോസ്റ്റ് വായിച്ചവര്‍ക്കും അഭിപ്രായം രേഖപ്പെടുത്തിയവര്‍ക്കും നന്ദി